Rozwój i zadania historii wychowania.
Początkowo pedagogika , tak jak obecnie pielęgniarstwo była dziedziną działalności praktycznej polegającą na sprawowaniu działalności opiekuńczo – wychowawczej nad dziećmi, nauczaniem ich i wychowywaniem. Praktycy gromadzili swoje doświadczenia przez wiele lat i szukali najbardziej skutecznych środków oddziaływania wychowawczego dającego pozytywne wyniki. Teoretycznym rozważaniem zajęto się w pedagogice dopiero na przełomie XVI i XVII w., ale dopiero w XIX w. ukształtowały się uzasadnione sformułowane teorie. , wytyczne i szersza wiedza pedagogiczna, wychodząca poza działalność wyłącznie praktyczną. Rozwój teorii pedagogicznej związany był z osiągnięciami innych nauk (o przyrodzie i społeczeństwie) Procesy wychowawcze były analizowane aby znaleźć prawidłowości pozwalające przewidywać skutki wychowania, czy usuwać skutki zaniedbań wychowawczych. Prowadzone eksperymenty pozwalały na rejestracje zmian i formułowanie wniosków ogólnych. Zadaniem pedagogiki jest szukanie optymalnego układu środków działania w celu osiągnięcia pożądanych form zachowania się wychowanków. Współczesne publikacje przepojone są głęboką troską o takie wychowanie, aby na całym świecie zwyciężały idee humanistyczne. Dotąd wychowanie utożsamiano z socjalizacją wychowanka (uspołecznieniem go), aby stał się pożyteczną jednostką dla społeczeństwa. Wychowywanie rozumiano jako świadome organizowaną działalność polegającą na wywoływaniu zmian w zachowaniu jednostki mających na celu przygotowanie jej do życia w społeczeństwie. Obecnie wychowanie nie może polegać tylko na treningu pewnych właściwości jednostki, uważanych za pożądane dla grupy społecznej, ale na rozwijaniu jej umysłu, aby mogła przewidywać to, co nadejdzie i jest niezbędne dla dalszego przekształcania świata. Wychowanie nie powinno być zatem kształtowaniem tylko mechanizmów przystosowawczych do aktualnego świata, ale wyposażaniem jednostki w takie formy działania, które mogą przyczynić się do modyfikacji obecnego świata, aby był bardziej przydatny dla społeczeństwa. Wychowanek nie ma być osobą bierną społecznie, poddającą się sytuacji zastanej , ale aktywną, poszukującą nowych rozwiązań, przekraczającą dotychczasowe osiągnięcia i stwarzającą nowe perspektywy. Jednostka nie jest niezależną strukturą od świata, w którym żyje, ale stanowi z nim określoną całość.
