Satyra jest gatunkiem leiterackim, który ośmiesza i piętnuje nie człowieka, lecz całe społeczeństwo. Postaram sie udowodnić to poniżej.
Analizując satyrę „Do króla” Ignacego Krasickiego na pozór stwierdzamy, że krytykuje ona samego króla i sposób jego rządzenia. Są mu stawiane zarzuty, że nie ma królewskiego rodowodu ( „jesteś królem, a czemu nie królewskim synem?”), jest polakiem a nie obocokrajowcem ( ” źle to więc, żes nie polak, źle żeś nie przychodzień”), jest za młody („tyś nań wstąpił mający lat tylko trzydzieści”), zbyt ludzki („”król nie człowiek”), źle sprawuje rządy (” o sposobie rządzenia nie odbre masz zdanie”) i jest mądry („ksiągi lubisz i w ludziach kochasz się uczonych; i to źle”). Lecz ta argumentacja jest bezsensowna, gdyż swoimi idiotycznymi zarzutami ośmiesza się szlachcic sarmata. Zarzuty postawione królowi są w gruncie rzeczy jego zaletami. Nadawca w satyrze jest pozorny, nadawcą właściwym jest człowiek uczony, który szanuje władcę. Satyra krytykuje zacofanych, ciemnych i zazdrosnych o tron sarmatów. Środkiem komizmu jest ironia, dzięki której szlachcic został osmieszony, a jego argumentacja zdeprecjonowana.
Kolejną satyrą krytykującą wady społeczeństwa jest „Pijaństwo” Krasickiego. Utwór ten krytykuje ludzi, którzy mają problemy z alkoholem. Bochaterami tej satyry jest dwóch szlachciców. Jeden jest biborzem opowiadającym o libacji, a drugi rozsądnym człowiekiem. Satyra krytykuje pijańswo, gdyz ma ono opłakane skutki takie jak utrata pamięci, skracanie życia czy też ból.
Ostatnim teksrem Ignacego Krasickiego do jakiego sdię odwołam jest „Świat zepsuty”. W utworze ujęte są przywary społeczeństwa. Osobąmówiąca jest porte parole autora. W satyrze ujęte są kontrasty pomiędzy młodzieżą a starszym pokoleniem. Młodzi ludzie stawiaja na wartości pozorne. Satyra nawołuje do przywrócenia dawnych obyczajów i tradycji. Przedstawia oświeceniowe społeczeńtwo polskie w krzywym zwierciadle.
Myślę, że przytoczone argumenty oparte na tekstach Ignacego Krasickiego potwierdzają moją tezę o tym, że satyra nie sądzi człowieka, lecz całe społeczeństwo. Autor tych satryr używał w swoich utworach komizmu, ironi i karykatur, aby bardziej podkreślić wady społeczeństwa.
