Okres sejmu Czteroletniego był nazywany okresem królewsko-ambasadorskim i przypadł akurat na rządy S.A.Poniatowskiego wspólnie z ambasadorem rosyjskim w Warszawie Otto von Stackelbergiem. Obradował on w Warszawie od 6.X.1788 do 29V.1792 roku. Do jego zwołania doszło na jesieni, za zgodą carycy Katarzyny II podczas zjazdu w Kaniowie. Powodem, dla którego zwołano sejm, pod laską konfederacji ,była potrzeba powiększenia polskiej armii. Obrady odbywały sie pod przewodnictwem Stanisława Małachowskiego oraz Kazimierza Nestora Sapiechy. W czasie obrad sejmu Wielkiego ukształtowały sie trzy podstawowe stronnictwa.
Pierwsze z nich było to sronnictwo partiotyczne. Skupiało ono działaczy obozu reform. Członkowie tego ugrupowania odrzucali rosyjską ingerencję w wewnetrzne sprawy Rzeczypospolitej i dążyli do przeprowadzenia reform społecznych i ustrojowych oraz liczyli na pomoc ze strony pruskiej.Liczyli również na rozbudowę tradycyjnych szlacheckich formacji zbrojnyych i wyłączenia ich spod kontroli króla. Wśród działaczy tego stronnictwa widniały na pierwszym miejscu nazwiska: H.Kołątaja i S. Małachowskiego. Szczególny nacisk kładli oni na współpracę z mieszczaństwem. Po pewnym czasie uzyskali oni dominujące stanowisko na sejmie Czteroletnim i dzięki temu zdobyli za sojusznika S.A.Poniatowskiego.
Kolejnym stronnictwem było stronnictwo hetmańskie. Stronnictwo to przez niektórych nazywane było republikańskim. Jego dyktatorami byli między innymi Szczęsny Potocki, Franciszek Ksawery Barnicki oraz Seweryn Rzewuski. Magnaci ci dażyli do detronizacji którla , lućnej federacji ziem należących do Rzeczypospolitej oraz dekralowali przywiązanie do wartości tradycyjnych czyli opozycji staroszlacheckiej.
Trzecim i ostatnim obozem był obóz królewski na którego czele stała rodzina S.A.Poniatowskiego. Co prawda zgadzali sie oni z reformami, ale tylko za zgodą Rosji.
A więc w dobie Sejmu Czteroletniego magnaci podzielili sie na trzy obozy, mające różne poglądy. Jednak przewagę obięło stronnictwo dworskie, lecz również opozycja nie pozostala bez wpływów.
Część antykrólewsiej opozycji zaczeła szukać poparcia ze strony obozu królewskiego, a co za tym idzie oba te stronnictwa zyskały wspólnego przeciwnika: hetmana Franciszka Ksawerego Barnickiego i skupionegp wokół niego obozu hetmańskiego.
