Poezja Wisławy Szymborskiej koncentruje się wokół problemów egzystencjalnych człowieka – przemijania, stosunku do historii, praw przyrody: – przemijanie, niemożliwość dokonania korekty poprzednich wydarzeń, trudności w porozumieniu się \”Nic dwa razy\”, – trudności w porozumieniu się \”Niespodziane spotkanie\”, \”Na wieży Babel\”, \”Przy winie\” – dodatkowo możliwość kreowania się nawzajem, – fascynacja przyrodą, jej prawami, harmonią \”Obmyślam świat\”, \”Rozmowa z kamieniem\” (agnostycyzm), – refleksja nad ludzką naturą, wskazanie wad umysłowości i charakteru człowieka XX wieku \”Konkurs piękności męskiej\”, \”Dwie małpy Breughela\”, \”Zdumienie\”, \”Sto pociech\”, – pogląd na współczesną poezję i jej odbiorcę, uwikłanie ludzi w schematy, radość tworzenia \”Nagrobek\”, \”Wieczór autorski\”, \”Radość pisania\”, – ironia losu, dominacja brutalności \”Lekcja\”, – tragizm bezimiennego świadka i uczestnika dziejów; bestialstwo ludzi wobec ludzi \”Obóz głodowy pod Jasłem\”. W poezji Wisławy Szymborskiej dominuje łagodny nastrój. Wiersze są rytmiczne, mają specyficzny klimat, subtelnie skłaniający odbiorcę do przemyśleń. Dominuje w nich liryczna ironia, groteska, czasem żart z siebie i innych ludzi lub tworzonego przez nich świata. Poezja Mirona Białoszewskiego jest poezją lingwistyczną. Język utworów charakteryzuje kaleka składnia, brak interpunkcji, dowolność wersyfikacji oraz nadzwyczaj duża ilość neologizmów. – fascynacja kulturą plebejską, przedmieściami i ich specyficznym klimatem; przedmiotami niepotrzebnymi, nieużytecznymi; kiczem \”Ballada z makaty\” – poezja rupieci, facynacja codziennością we wszystkich przejawach: świadczy to o człowieczeństwie; akcenty turpizmu (fascynacji brzydotą); kontrastowe zestawienia rzeczy i pojęć uświęconych tradycją oraz codziennych, wstydliwych i niskich \”Podłogo błogosław\” – zafascynowanie biologizmem, witalizmem, istnieniem człowieka jako istoty wyższej \”Wywód\”
