1- Legiony polski we Włoszech,
2- Udział w wojnach Republiki Francuskiej
3- Powstanie Księstwa Warszawskiegow w 1807 roku,
4- Konstytucja, spawa chłopska i miezczańska w dobie Księtswa Warszawskiego,
5- Udział Księstwa Warszawskiego w wojnach z Austria i Rosją.
Po III rozbiorze Polski ludnośc polska żyła jeszcze wspomnieniami Sejmu Wielkiego i insurecki kościuszkowskiej, nie chciała się [ogodzić z utratą niepodległości. Skolei zaborcy liczyli na poparcie magnaterii i bogatej szlachty, uważali, że zapewniają jej utrzymanie feudalnego porządku i utrzymanie posłuszństwa poddanych. Na sytuację w Polsce żutawał także brak stanilizacji w Europie, po pokoju w Bazylei w 1795 z wojny z Francją wycofały się Prusy, ale Austria nadal jeszcze walczyła. W społeczeństwie polskim perzyjmiwano różne postawy wobec zaborców, co zależało w wyrobienia politycznego, sutyacji bytowej i różnych grup społecznych. II rozbiór był katastrofą gospodarczą, w wynikuczego spadł byt nawet magnaterii i szlachty, mimo wszystko przedstawiciele polskiej myśli oświecenia podejmowqali trud ratowania bytu narodowego. Już w 1800 r. zawiązano w Warszawie tzw. Towarzystwo Przyjaciół Nauk kierowane przez Stanisława Staszica, natomiast czynny opór przeciwko zaborcy będzie wywodził się głównie z spośród szlachty i średniego mieszcaństwa. Już w 1797 r. działająca grupa spiskowców w Galicji podpusała tajny akt konfederacji, który zobowiązywał na sygnał Francji do czynnego powstania. Władze tego spisku w postaci centrlizmu znajdowały się we Lwowie. W kontaktach z centralizmem pozostawał Franciszek Goszkoski, polski jakobin, który agotował wśród chłopów, wkrótce został aresztowany, a represje objęły także centralizm lwowski. Wszystkie pierwsze poczynania spiskowe po III rozbiorze oglądały się na pomoc Francji i czynną poslką emigrację, która rozwinęła się po roku 1792. Już jesienią 1796 do Paryża przybył gen. Jan Henryk Dąbrowski, jeden z najbardziej aktywnych dowódców powstania kościuszkowskiego. Od razu zaproponował dyrektoriatowi utworzenie legionu polskiego przy boku armii francuskiej. Dyrektoriat nie podjął jednak konkretnej decyzji i odesłał Polaka do gen.Napoleona Bonaparte, który przebywał w Mediolanie, tworząc twz. Republikę Lombardzką, państewko zależne od Francji. 9 I 1797 r. Jan Henryk Dąbrowski podpisał w Mediolanie układ z Republiką Lombardzką , na podatawie którego zamierzano powołać do życia legion polski, który posiłkowałby Lombardię.
Mundur legionu miał być zbliżony do polskiego, szlify w koloreach włoskich, kokarda francuska, ochotnikom zapeniono obywatelstwo lombardzkie z prawem powrotu do kraju. Wkrótce Dąbrowski wydał odezwę wzywającą rodaków pod broń, w konsekwencji w ciągu 6 miesięcy Dąbrowski zgromadził ok 6 tysięcy ludzi, ochotnicy najczęściej pochodzili z obozów jenieckich oraz polskiej politycznej emigracji, która rozwinęła się po roku 1792. Utworzono 2 legie, czyli pułk piechoty, batalion artylerii i pułk jazdy. W międzyczasie do Włoch przybywa Józef Wybicki, który ułożył ,,Pieśń legionów poslkich we Włoszech zaczynający się słowami:”…Jeszcze Polska nie umarła…”. Legiony w swojej organizacji przejęły nie jedno z demokratycznych wzorców francuskich, np: stanowiska oficerskie były obszadzane z wyboru, sprawy organizacji prowadziła Rada Gospodadarcza z udziałem podoficerów delegowanych przez bataliony. Dąbrowski na szeroką skalę organizował dokształcanie oficerów, natomiats szeregowych udzył czytania i pisania. Morale polskich jednostek były wysokie, chociaż niejednokrotnie żołnierz był „obdarty i bosy”. Dla oficerów i szeregowych służba w legionach Dąbrowskiego byla szkołą patriotyzmu i pojęć demokratycznych.
