Stefan Żeromski urodził się 14 października 1864 roku w okolicach Kielc, a zmarł 20 listopada 1925 roku w Warszawie. Nosił takie pseudonimy jak Maurycy Zych, czy też Józef Katerla.
Pochodził z ubogiej rodziny szlacheckiej. Jego ojciec dzierżawił folwark w Ciekotach i tam też dorastał Żeromski. Dosyć szybko zmarli mu rodzice. Następnie podjął naukę w gimnazjum kieleckim i utrzymywał się z udzielania korepetycji. Później uczył się w szkole weterynaryjnej w Warszawie, ale jej nie ukończył z braku pieniędzy. Rozpoczął pracę jako guwerner na dworach szlacheckich i dzięki znajomością w 1892 roku wyjechał do Szwajcarii, gdzie został bibliotekarzem w Muzeum Polskim w Rapperswilu. Następnie przebywał w Nałęczowie i Zakopanem. Od 1919 roku na stałe zamieszkał w Warszawie, gdzie zaczął swoje pierwsze opowiadania i powieści.
Najsłynniejsze z nich to:
– „Syzyfowe prace”
– „Przedwiośnie”
– „Rozdziobią nas kruki, wrony”
– „Siłaczka”
– „Doktor Piotr”
– „Popioły”
– „Ludzie bezdomni”
W 1924 roku został nominowany do Literackiej Nagrody Nobla, ale nie otrzymał jej. Pod koniec życia był atakowany głównie za wydanie „Przedwiośnia”, mimo to wielu go doceniało. Otrzymał Państwową Nagrodę Literacką.
