Tekst dotyczy opisu krajobrazu romantycznego- stepu- wyrażenia tęsknoty. Występuje psychozacja przyrody, aby opowiedzieć o uczuciach podmiotu. Podmiotem lirycznym jest ktoś, kto widzi opisywany krajobraz, romantyk, podróżnik, artysta. Jest to sonet- ma ścisła budowę- 2 zwrotki 4-wersowe i 2 zwrotki 3-wersowe. „suchy ocean”- oksymoron, opisywany krajobraz jest to przestrzeń bardzo duża.
„Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi”-jest to obszar urodzajny, bogaty w roślinność. Przypisywanie naturze cech wody i nieba- poszerzenie przestrzeni.
„Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu”-tajemniczość, nastrojowość, zagubienie, bezbronność.
„To błyszczy Dniestr, to weszła lampa Akermanu”- dowiadujemy się gdzie jest wędrowiec, konkretne elementy przestrzeni, natura jest przewodnikiem człowieka. Mrok skłania do refleksji. Podmiot zachwyca się ogromnością stepu, który daje mu wolność. Dwie pierwsze zwrotki opisują sytuację, a dwie kolejne są refleksjami podmiotu lirycznego.
„Stójmy!”-intensywność uczuć podmiotu.
„Słyszę ciągnące żurawie… kędy się motyl kołysa…kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła.”- ukazanie, podkreślenie panującej ciszy,tęsknoty. Wędrowiec jest samotny, występuje brak jakiejś zbiorowości, nie ma ludzi, jest tylko przyroda.
„… że słyszałbym głos z Litwy.”-myśl wewnętrzna, pragnienie. Jest to artystyczny obraz przyrody.
„błyszczy, wschodzi”- te określenia dotyczą wrażeń zmysłowych. podmiot liryczny na początku jest w 1os. l.poj, a potem w 1 os. l.mn-ten zabieg jest zastosowany po to by podkreślić samotność, odrzucenie, że podmiot hest niepotrzebny, bez swojego miejsca na ziemi. Kontekstem do tego utworu jest biografia Mickiewicza. ”Jedzmy…”- jest daleko od tamtych, nie może się z nimi spotkać. Jest to zesłaniec na obce ziemie.
