Stoicyzm – ponieważ z góry jest wszystko ustalone, takze ludzki los, człowiek, niczym aktor ma do odegrania rolę, której wybór nie od niego zależy. Szczęście można osiągnąć tylko wtedy, gdy spokoju duszy nie zakłócają żadne uczcuia. Nad emocjami powinien panowaćc rozsądek. Człowiek rozumny nie pozwala, aby kierowały nim zwenętrzne okoliczności. Wolny jest od pokusy pogoni za sławą, bogactwem i władzą. Stoika cechuje atraksja (niewzruszoność, wewnętrzny spokój wobec przeciwności losu). Stoicy odrzucali epikurejską zasadę przyjemności, uważając, że przyjemność to kusicielka, która może prowadzić na manowce.
Epikureizm – główną zasadą etyki epikurejskiej jest przyjemność, którą zapewnia brak bólu i niepokoju( płynącego np. ze strachu). Spokój ducha wynika z zadowolenia chwilą obecną. Aby być szczęsliwym wystarczy żyć zgodnie ze swoją naturą, która podpowiada skad czerpać przyjemność, a jak unika bólu. Nie można żyć przyjemnie, jeśli nie żyje się mądrze, pięknie i sprawiedliwie. Cnoty tworzą wraz z przyjemnym życiem naturalną jedność. Każdego dnia nalezy rozumnie korzystać z życia. Nie wszystkie przyjemności Epikur ceni jednakowo. Wyżej ceni te, które daje wiedzia i sztuka niż fizyczne. Wielką wartość ma przyjaźń.
W utworach Horacego pojawiają się elementy filozofii stoickiej i epikurejskiej, które tworzą tzw. zasadę złotego środka. W uworach tych można dostrzec również występowanie hedonizmu, czyli doktryny filozoficznej i etycznej uznającej rozkosz za cel i najwyższe dobro człoeiwka, a unikanie cierpienia za główny motyw działania.
