Tadeusz Bonawentura Kościuszko pochodził ze średnioszlacheckiej rodziny z Białorusi. Był synem Ludwika Tadeusza Kościuszki Siechnowickiego i Tekli Ratomskiej. Urodził się 4 lutego 1746r. w Mereczowszczyźnie pod Kossowem w powiecie słonimskim (pomiędzy Brześciem a Nowogródkiem).
W 1755r. wraz z bratem Józefem został zapisany do szkoły pijarskiej w Lubieszowie koło Pińska. W 1760 przerywa szkołę z powodu ciężkiej sytuacji rodzinnej. Dzięki referencji Czartoryskich 18 grudnia 1765r. wstępuje do Szkoły Rycerskiej (1765-1794). Uczy się tam historii polskiej i powszechnej, filozofii, łaciny, języków polskiego, francuskiego i niemieckiego, prawa, ekonomii, arytmetyki, geometrii, miernictwa i sztuki inżynierskiej. W 1766r. zyskuje tytuł chorążego, w 1768r. zostaje kapitanem, a w 1769r. jest już podbrygadierem.
Otrzymuje królewskie stypendium na wyjazd do Paryża. Opuszcza Polskę 5 października 1769r. W Paryżu uczęszcza do Akademii Malarstwa i Rzeźby, uczy się rysunków, malarstwa, architektury i inżynierii. W połowie 1774r. powraca do Polski, by z końcem następnego roku wyjechać poprzez Paryż do Ameryki. Tam bierze udział w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych.
Przybywa do Filadelfii, gdzie 24 września 1776r. dostaje zadanie fortyfikacji rejonu rzeki Deleware. 18 października 1776r. otrzymuje nominację na inżyniera pułkownika. Jako inżynier wojskowy fortyfikuje obozy amerykańskiej armii północnej. Szczególnie odznacza się w walkach pod Saratogą (1777r.). Następnie przechodzi do armii południowej, gdzie otrzymuje stanowisko naczelnego inżyniera. Po zakończeniu wojny zostaje przyjęty do Towarzystwa Cyncynatów.
Kongres Stanów Zjednoczonych 13 października 1783r. awansuje Tadeusza Kościuszkę na generała brygady, a w 1784r. nadaje Order Cyncynata. 15 lipca 1784r. Tadeusz Kościuszko odpływa do Europy. Z Paryża 12 sierpnia 1784r. przybywa do Polski. Nie otrzymując stanowiska w polskim wojsku osiada w Siechnowicach gdzie gospodarzy 5 następnych lat.
12 października 1789r. Tadeusz Kościuszko zostaje nominowany na generała armii koronnej (w stopniu generała majora). 22 maja 1792r. z rozkazu Katarzyny II, Rosjanie przekraczają granicę Polski. Tadeusz Kościuszko walcząc z Rosjanami odznacza się w bitwach pod Włodzimierzem (17 lipiec) i pod Dubienką (18 lipiec 1792r.), za co otrzymuje order Virtuti Militari.
Po przystąpieniu do konfederacji targowickiej króla Stanisława Augusta, Kościuszko podaje się do dymisji i wyjeżdża do Lipska. 26 sierpnia 1792r. francuskie Zgromadzenie Prawodawcze nadaje Tadeuszowi Kościuszce obywatelstwo francuskie. W 1793r. z ramienia emigracji polskiej, udał się do Paryża, by uzyskać pomoc dla Polski od francuskiego rządu rewolucyjnego. Jego misja nie powiodła się.
Przewidziany na przyszłego wodza powstania w Polsce, brał udział w pracach sprzysiężenia powstańczego 1793-1794. We wrześniu 1793r., uznając brak możliwości zorganizowania skutecznego powstania narodowego, wyjechał do Włoch. Do Polski wraca w marcu 1794r., na wieść omarszu Madalińskiego.
Po ogłoszeniu insurekcji w Krakowie (24.III.1794r.) Kościuszko objął władzę dyktatorską jako Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej. W czasie trwania walk stosował nową taktykę w zakresie współdziałania broni, starając się rekompensować niedostateczne uzbrojenie i wyszkolenie armii powstańczej. Wykazał duże umiejętności w zakresie fortyfikacji polowych. Rozbicie wojsk rosyjskich pod Racławicami (4.IV.1794r.) umożliwiło spokojniejsze organizowanie armii polskiej i pozyskanie chłopów.
Dla zjednania mieszkańców wsi ogłosił dwa uniwersały (pod Winiarami 2.V i Połańcem 5.V.1794r.) znoszące poddaństwo osobiste i ograniczające pańszczyznę. Po klęsce pod Maciejowicami (10.X.1794r.) więziony w twierdzy pietropawłowskiej w Petersburgu. Zwolniony przez cara Pawła I w 1796r.; w 1797r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych.
W lipcu 1798r. przybył do Paryża, gdzie współdziałał przy tworzeniu Legionów polskich. Sprzeciwiał się jednak wiązaniu sprawy polskiej z Napoleonem, któremu nie ufał. W 1799r. brał udział w zakładaniu w kraju Towarzystwa Republikanów Polskich. Rozczarowany do minimalistycznych decyzji kongresu wiedeńskiego w sprawie polskiej definitywnie wycofał się z wszelkiego udziału w życiu politycznym i zamieszkał w Solurze (Solothurn) w Szwajcarii.
2 kwietnia 1817r. roku podpisuje akt zwalniający z poddaństwa i uwłaszczający chłopów w jego dobrach w Siechnowicach. Po ciężkiej chorobie ciągnącej się od 1 października 1817 roku, Tadeusz Kościuszko 15 października 1817 roku umiera. Początkowo pochowany w miejscowym kościele, następnie jego ciało przeniesiono do Krakowa na Wawel.
Kościuszko był legendą dla Polaków, gdy żył i walczył, przewodził duchowo emigracji polskiej. Po śmierci, postać Naczelnika stała się uosobieniem polskiej tradycji niepodległościowej w XIX i XX w. Sprowadzenie prochów Kościuszki na Wawel w 1819r. było wielką narodową demonstracją. Trzy lata później dla upamiętnienia jego osoby rozpoczęto budowę kopca pod Krakowem. Kopiec „Kościuszki” do dziś stanowi świadectwo tego, kim był dla współczesnych i obecnych pokoleń, jeden z największych polskich bohaterów narodowych.
To na pewno więcej będzie niż kartka A5, ale jak sobie skrócisz, to może coś wyjdzie hehe.
