Osoba mówiąca w wierszu (podmiot liryczny) kreśli nam pewien obraz poetycki przedstawiający stworzenie człowieka. Człowiek siedzi u stóp wzgórza, w jego kierunku zmierzają różne zwierzęta. Tej sytuacji przygląda się stwórca, który swoim oddechem ożywia człowieka. Człowiek zaczyna żyć. Z niedowierzaniem patrzy na Boga, uważając go za swojego sobowtóra. Nie wie jeszcze, że taki był plan Stwórcy: człowiek ma zawsze dążyć do doskonałości. „Stworzenie świata” to tzw. wiersz wolny, w którym jedynym elementem wierszo twórczym jest wers.
Tematem malowidła Michała Anioła „Stworzenie Adama” jest ukazanie momentu ożywienia pierwszego człowieka. Obraz dzieli się wyraźnie na dwie części: postać młodego mężczyzny oraz postać Stwórcy w otoczeniu grupy aniołów podtrzymujących Boga. Adam wydaje się jeszcze niemal bezwładny jak jego lewa dłoń. Punktem centralnym fresku jest malutka przestrzeń pomiędzy palcami wskazującymi Adama i Boga. Za chwile nastąpi dotknięcie i człowiek zacznie żyć naprawdę. Kolorystyka obrazu świadczy o celowym zamiarze Stwórcy: ciemne tło to życie niedoskonałe, niepełne, natomiast jasność towarzyszy Bogu oznaczając dobro i życie. Szczegółową uwagę zwracamy na sylwetkę Adama- piękna, muskularna, imponująca.
Dzieło bardzo nam się podoba, pozwala nam sobie wyobrazić stworzenie człowieka.
