Styl epicki odpowiada tematowi:wielkie czyny potrzebują wielkich słów.Dzieło Homera przenika więc patos.Homer opisuje świat bez pośpiechu,chcąc zarejstrować wszytsko:pochodzenie i historię życia bohaterów,urodę przyrody,piękno przedmiotów,powagę słów i gestów.W opisach wykorzystuje się przede wszytskim epitety,które często są ściśle powiązane z jakimś zjawiskiem lub postacią(np.Agamemnon będzie zawsze”szerokowładny”,Achilles”prędkonogi”,a Dzeus”gromowładny”,śmierć otrzyma obrazowe określenie”drętwa”,a lęk jest”zielony”).Są to tzw.epitety stałe.Poza tym Homer jest mistrzem rozbudowanego obrazowego porównania,zestawiającego zwykle świat ludzki ze zjawiskami natury:
Jak kiedy wichr południowy ze wschodnim uderzą na siebie
i wysokimi targają drzewami na leśnej polanie,
dębem,jesionem czy pniem dereniu,co korę ma gładką,
długie zasię gałęzie z łomotem biją okrutnym
jedna w drugą i trask się rozlega łamanych konarów-
tak Achajów i Trojan zastępy runęły na siebie.
Takie porównanie nazywamy porównaniem homeryckim.
Iliada i Odyseja zostały napisane podniosłym epickim wierszem zwanym heksametrem.Jego dostojny rytm doskonale odpowiada podniosłości wydarzeń,o których pisze Homer.Odpowiednikiem greckiego heksametru jest w języku polskim wiersz ukształtowany w XIX w. przez Adama Mickiewicza.Oto fragment słynnej „Powieści Wajdeloty z Konrada Wallenroda”:
Skąd Litwini wracali?Z nocnej wracali wycieczki,
wieźli łupy bogate,w zamkach i miastach zdobyte
