W średniowieczu powstało przekonanie, że choroba jest karą za grzechy. Najskuteczniejszym lekarstwem była łaska boska lub współdziałanie aniołów i świętych. W wiekach średnich stosunek do wiedzy empirycznej jest wysoce negatywny (empiryk = nieuk). Mimo wszystko największa w Europie i najsławniejsza, w wiekach średnich, szkoła lekarska w Salerno bardzo wiele zawdzięcza empiryzmowi. Salerno leży na południe od Neapolu. Pochodzenie szkoły salerneńskiej jest najprawdopodobniej świeckie. Szkoła miała charakter międzynardowy. Nauczano w niej w czterech językach: łacińskim, grecki, hebrajskim i arabskim. Mimo charakteru międzynarodowego a nawet międzyreligijnego stosunki szkoły z Kościołem zawsze były dobre. W VII w. Benedyktyni założyli w pobliżu klasztor przy którym z czasem powstał szpital.
W X w. istniało tam Collegium Hippocraticum. Ranni i chorzy powracający z dalekich stron, głównie rycerze powracający z wypraw krzyżowych zatrzymywali się w Salerno w celu odzyskania sił i wygojenia ran.
Na czele szkoły z reguły stał jeden starszy nauczyciel. Szkoła była płatna, a nauczyciele opłacani z funduszów jakie składali uczniowie za naukę. Szkoła kształciła ludzi z wszstkich narodowości. Do szkoły miały również dostęp kobiety. A niektóre nawet wkładały i pisały dzieła. Świadczy to o wybitnym świeckim charakterze uczelni.
Szkoła była bardzo praktyczna. Stosowano metodę „ex ingenio naturae” – wszystko trzeba badać według ducha natury – empirycznie. Zalecano dokładni badanie chorego i ogląd moczu. Anatomii nauczano pokazując ułożenie wnętrzności na świniach. Do astrologii przywiązywano bardzo małą wagę. Trudniono się dość dobrze rozwiniętą chirurgią. Położnictwem i opieką nad kobietami ciężarnymi zajmowały się niewiasty z rodzin nauczycielskich.
W 1231 r. cesarz Fryderyk II z dynastii Hohensztaufów wydał zbiór praw, w których był m.in. przepis, że tylko ten może „otrzymać prawo wykonywania praktyki lekarskiej i chirurgicznej, kto w szkole salerneńskiej złożył egzamin”. Nauka w szkole trwała pięć lat poprzedzone trzema latami nauki logiki. Po zakończeniu nauki otrzymywało się dyplom uprawniający do praktyki. Rozporządzenie Fryderyka II stało się punktem zwrotnym w dziejach nauczania medycyny.
Ważna role w historii szkoły odegrała postać Konstantyna Afrykańczyka. Pochodził on najprawdopodobniej z Kartaginy. Czy osobiście nauczał w szkole w Salerno – niewiadomo. Wiadomym jest, że około roku 1070 był mnichem w klasztorze na Monte Cassino. Prowadził on bardzo rozległą działalność pisarską. Przetłumaczył wiele dzieł na łacinę łatwą. Dzieła te od razu stały się podstawą nauczania w szkole salerneńskiej.
