W starożytnej Grecji uważano, że zadaniem artysty jest odtwarzanie czegoś, naśladowanie rzeczywistości (zwane memesis), a nie stwarzanie nowych form, natomiast zasadą greckiej estetyki było wzorowanie się na naturze. Uważano też, że w przyrodzie nie ma piękniejszego tworu niż człowiek.
W XX w. p.n.e. w Mykenach, w południowej Grecji, powstały słynne złote maski pośmiertne, które nakładano na twarze zmarłych królów i wodzów,
• W późniejszych wiekach w Grecji pojawiła się ceramika malowana; malowano na złotych naczyniach, głównie wazach, sceny walk i polowań,
• budowano wielkie (także podziemne) grobowce i cytadele,
• rozwijała się rzeźba, której głównym motywem było ciało człowieka; najpierw rzeźbiono posągi stojących wyprostowanych ludzi, później postacie zatrzymane w ruchu, w naturalnych pozach, i starano się wyrazić wartości duchowe człowieka,
zwracano szczególną uwagę na piękno ludzkiego ciała, jego proporcje, z pełnym wykorzystaniem możliwości ruchu, słowem – starano się oddać harmonię pięknego ciała i pięknej duszy, podobnie postępowano przy wykonywaniu płaskorzeźb i posążków odlewanych z brązu, które zdobiły przeważnie świątynie; słynni rzeźbiarze greccy to: Fidiasz (najwybitniejszy), Poliklet, Praksyteles, Skopas i Lizyp,
do najpiękniejszych dzieł sztuki greckiej należy Nike z Samo-thrake, uskrzydlona bogini zwycięstwa na dziobie okrętu, jeden z najsławniejszych posągów antycznych, dzieło dłuta Pythokrito-sa z Rodos z pocz. II w. p.n.e; posąg ten znajduje się obecnie w jednym z największych muzeów świata – w Luwrze w Paryżu; wiele spośród arcydzieł rzeźby zaginęło, wśród siedmiu cudów antycznego świata pięć stanowiły arcydzieła greckiej architektury: posąg Zeusa w Olimpii, świątynia Artemidy w Efezie, mauzoleum w Halikarnasie, kolos rodyjski (posąg Heliosa na wyspie Rodos) i latarnia morska na wyspie Faros.
W Grecji powstawały malowidła (od VI w. p.n.e.) zdobiące gliniane naczynia, przedstawiające początkowo czarne sylwetki na czerwonej glinie, później czerwone sylwetki na malowanym na czarno tle.
