giotto

Między ludźmi tak chodzić musiała, Niby dumna i niby nieśmiała, Z licem smętnym bezbrzeżną tęsknotą, Jak ja tutaj zostawił nam Giotto. Prosty rąbek własnego przędziwa Pierś jej wąską i szczupłą okrywa, Prosty rąbek z lnów cienkich utkany, Co błękitem maluje… Czytaj dalej →