Gdy słońce Raka zagrzewa,A słowik więcej nie spiewa,Sobótkę, jako czas niesie,Zapalono w Czarnym Lesie. Tam goście, tam i domowiSypali się ku ogniowi;Bąki za raz troje gratyA sady się sprzeciwiały. Siedli wszyscy na murawie;Potym wstało sześć par prawieDziewek jednako ubranychI belicą… Czytaj dalej
I Tam, gdzie ostatnia świeci szubienica, Tam jest mój środek dziś – tam ma stolica, Tam jest mój gród. Od wschodu: mądrość-kłamstwa i ciemnota, Karności harap lub samotrzask z złota, Trąd, jad i brud. Na zachód: kłamstwo-wiedzy i błyskotność, Formalizm… Czytaj dalej
On był i myśmy byli przed początkiem – niech imię Jego będzie pochwalone! Razem z gwiazdami byliśmy i słońcem, zanim się gwiazdy i słońca jęły rozbijać w swych kołach, zanim się stało to, co cię pożera. O duszo, spragniona miłości,… Czytaj dalej
Czemuż… ich pieśni już tak mało pewna Treść — i skażonej całości? Lutnie ich czemu… z łomliwego drewna, A nie ze słoniowej kości? — Ta ich łomliwość czemu jednak rzewna? Spyta mię serce, łzom żyzne: Wygnana, oto, wdzięki swe królewna… Czytaj dalej
Panie nasz wszechmogący, wieczny, niepojęty,Tobie Cheruby krzyczą: „Święty, święty, święty!”,Tobie Seraf, miłości prawej płomień czysty,A twej chwały dwór znaczy firmament ognisty. Przeto, choć wszędy tyś jest, oczy me płaczliweTam podnoszę i serce tam wzdycha teskliwe;Bo ciężkościom nierówne zmysłów mych krewkościJak… Czytaj dalej
Nigdy z królami nie będziem w aliansach,nigdy przed mocą nie ugniemy szyi,bo u Chrystusa my na ordynansach,słudzy Maryi. Więc choć się spęka świat i zadrży słońce,chociaż się chmury i morza nasrożą,choćby na smokach wojska latające –nas nie zatrwożą. Więc nie… Czytaj dalej
Litwa żyje! Litwa żyje! Słońce dla niej błyszczy chwałą, Tyle serc dla Litwy bije, Tyle serc już bić przestało. Trzeba być głazem! trzeba być głazem, Cierpieć te więzy rdzawione pleśnią, Myśmy się za nie mścili żelazem, I wolną myślą, i… Czytaj dalej
Za panowania króla StanisławaMięszkał ubogi szlachcic na Podolu;Wysoko potém go wyniosła sława;Szczęścia miał mało w życiu, więcéj bolu;Albowiem była to epoka krwawaI kraj był cały na rumaku, w polu;Łany, ogrody leżały odłogiem,Zaraza stała u domu za progiem. Maurycy Kaźmierz Zbigniew… Czytaj dalej
O! nie lękajcie się mojéj goryczy!Dalibóg! nie wiem sam, skąd mi się wzięła;Długo po świecie, pielgrzym tajemniczy,Chodziłem farby zbierając do dzieła,A teraz moja muza strof nie liczy,Lecz złe i dobre gwiazdy siać zaczęła;Komu za kołnierz spadnie przez przypadekSyrius rzucony przez… Czytaj dalej
O! jakże smutno w jasnéj życia wiośnieByć tak samotnym jako pan Kazimierz;Gdy świat przed tobą w nieskończoność rośnie,Gdy wszystko tęczą, lecz czego się imiesz ?Błotem. Dopóki serce wre miłośnieNie żyjesz na tym świecie, ale drzymieszGdy zgaśnie, wtenczas zaczynasz dopiéroPojmować, że… Czytaj dalej
