Godzina za godziną niepojęcie chodzi: Był przodek, byłeś ty sam, potomek się rodzi. Krótka rozprawa: jutro – coś dziś jest, nie będziesz, A żeś był, nieboszczyka imienia nabędziesz; Dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt – żywot ludzki słynie. Słońce… Czytaj dalej
Wyroczny klucz żywotaW narodów ręku leży:Sam lud otwiera wrota,Sam lud zamyka dźwierzy. I żadna JeruzalemWśród gruzów swych nie padnie,Dopóki naród czuje,Że kluczem życia władnie. Żelazny jest klucz żywota,Żelazne jego zgrzyty,Gdy bronę ciosem miotaRozwala wprost na świty. A lud, co chce… Czytaj dalej
Ehej, jak gwałtem obrotne obłokiI Tytan prędki lotne czasy pędzą,A chciwa może odciąć rozkosz nędząŚmierć – tuż za nami spore czyni kroki! A ja, co dalej, lepiej cień głębokiBłędów mych widzę, które gęsto jędząStrwożone serce ustawiczną żędzą,I z płaczem ganię… Czytaj dalej
Określi istotę barkowych rozważań o kruchości ludzkiej egzystencji w oparciu o fragment „Myśli” Blaise’a Pascala i „Krótkość żywota” Daniela Naborowskiego Barok jest epoką zastanawiania się nad sensem życia, przemijaniem. Pełen jest niepewności, niepokoju. Ludzie nie wierzyli w własne możliwości. Człowiek… Czytaj dalej
To jeden z wielu barokowych wierszy podejmujących motyw przemijania człowieka. Wiersz otwiera obraz nieba, które jest przecież wielkim zegarem natury. Ludzkie grzechy są wynikiem niewłaściwego wyboru. Zapominamy, że prawdziwe szczęście może nam zapewnić jedynie Bóg. Wedle Sępa, nie można kochać… Czytaj dalej
Autor uważa, iż powinniśmy żyć rozważnie, ale i korzystać z życia. Nie możemy jednak spędzać całego naszego czasu na zabawach, ani też zachowywać się jak zakonnicy. Człowiek powinien zachować równowagę między życiem w rozpaczy a życiem rozpustnym. Autor nawiązuje tu… Czytaj dalej
