W epoce Młodej Polski żyło i tworzyło wielu znakomitych poetów, ale najbardziej zafascynowała mnie poezja Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Żeby scharkteryzować jego twórczość wtbrałam cztery wiersze: „Koniec wieku XIX”, „Hymn do nirwany”, „Lubię, kiedy kobieta…” i „Melodia mgieł nocnych” (Nad Czarnym Stawem Gąsienicowym).
Zacznę od wierszy dekadenckich. Wiersz „Koniec wieku XIX” to liryczny monolog człowieka z końca wieku, pełen zwątpienia w otaczający go świat, poddający w wątpliwości dotychczasowe wartości i ludzkie postway. Padają pytania o wartości, które mogą być pomocne w życiu, które mogą służyć jako obrona przed jego złem. Odpowiedzi są przygnębiające – nauka, wiara w Boga, idee nie dają już żadnego oparcia. Bohater określa dotychczasowe osiągnięcia cywilizacji jako bezwartościowe i nieskuteczne w docieraniu do tajników zycia. Jego rozważania niczego nie rozstrzygają, nie znajduje on noczego na czym mógłby się oprzeć, by znieść okrucieństwo rzeczywistości, zatem pozostaje mu jedynie milczenie i bierność wobec trwającej rzeczywistości.
Drugim wierszem w nastroje dekadenckim, który chcę omówić jest „Hymn do nirwany”. Wiersz ten stylizowany jest na lirtanię i jest wyrazem tesknoty za stanem umożliwiającymnieodczuwanie cierpienia, nieodłącznie związanego z zyciem w świecie pełnym zla. Bohater liryczny wiersza gółęboko odczuwa podłość świata – „Oto mi ludzka podłość kałem w źrenicę bryzga”, głosi, że jedynym sposobem ogarnięcia i przeciwstawienia się tej przerażającej rzeczywistości jest osiągnięcie stanu nirwany będącej jedynym lekarstwem dla zbolałej duszy artysty.
Tetmajer był także autorem niezwykle jak na owe czasy odważnych erotyków. Jednym z nich jest wiersz „Lubię, kiedy kobieta…”, jest to poetycki opis aktu miłosnego. W wierszu jednak nie pojawia się słowo „miłość”, wogóle nie ma mowy o żadnych uczuciach do kobiety. Mężczyzna posługuje się słowem „lubię” mówiąc o grze erotycznej. O tym, że sytuacja zbliżenia nie angażuje go specjalnie, przekonuje przyjęta przez niego postawa obserwatora. Jego zainteresowanie dla partnerki jest niewielkie i krótkotrwałe. Jest ona dla niego jedynie przedmiotem, dzięki któremu może się oderwać od świata ducha, pełnego cioerpienia.
Oprócz wierszy dekadenckich i erotyków w twórczości tetmajera ważne miejsce zajmują także utwory o tematyce związanej z górami i przyrodą. Tatry – to jeden z najbardziej częstych i ulubionych motywów poezji Tetmajera. Ukazywał on w wielu wierszach urodę
