Na ustach moich węgiel położył czerwony,
Obrócił na północ twarzą
I kazał prorokować hymn wrący, szalony.
*
Narody ziemskie! kiedy was porażą,
Kiedy stracicie nadzieje,
Słuchajcie wieszczów — byście wiedzieli, co każą.
A naprzód temu, co krew waszą leje
Przez usta piersi i skórę i oczy
I znużony jest zemstą i nie mdleje,
Trzy przekleństwa posyłam, i duch proroczy,
Co ma jak szatan szpony ogniste i skrzydła,
I robaczliwy ząb, co trupy toczy.
Miałem lutnię, co siedem strun miała, i widła.
Na nich był patyk złoty, gdzie łabędziowi
Duszy mojej, spoczynek był — lecz mi obrzydła;
Bowiem nie mogła wydrzeć nic grobowi,
Nawet pamiątek tych, co nieśmiertelne
Powinny być — a są podobne snowi.
A więc zerwałem naprzód dwie weselne
Struny na lutni tej, i nigdy więcéj
Już nie obudzę ich — bo są bezczelne.
Zerwałem drugie dwie, co sto tysięcy
Wyrazów słodkich, miłych, miłośnych umiały,
I uśpić smutne serce umiały najpręcéj.
Zerwałem trzecie dwie, jak echo skały
Powtarzające wszystko, co słyszą dokoła,
Albowiem wszystko płacz, co usłyszały.
Została jedna ta, co teraz woła:
O! wy, co w prochu myśli mażecie i serca,
Z tych serc otrzyjcie rdzę — podnieście czoła.
[1837]
