Przyczyny powstania wielkopolskiego – 26.12.1918 do Poznania przybywa Paderewski, na którego cześć zorganizowano manifest. Dowiedzieli się o tym Niemcy mieszkający w Poznaniu i zorganizowali manifest przeciwko. Z tego powodu dochodzi do starć. 27.12. przeradza się to w powstanie wielkopolskie. Na czele staje gen. Taczak. Powstanie rozszerzyło się na cały obszar wielkopolski. Wtedy to naczelna Rada Ludowa staje na czele powstania. Niemcy zaciekle się bronili, Polska miała poparcie Francji, a Anglia protestowała. Niemcy wysłali przeciwko powstańcom wojsko. Na początku stycznia nowym dowódcą zostaje Dowbór Muśnicki. Po rozmowach na temat zaprzestania walk zostaje podpisany rozejm w Trewirze:
a) Polacy zostają na wywalczonych przez siebie terenach,
b) granice wyznaczy konferencja pokojowa,
jednak Niemcy przygotowywali się do uderzenia na Wielkopolskę. Polacy złożyli skargę na Niemców do Rady Ambasadorów – Niemcy nie uderzyli na
Wielkopolskę, ale do końca czerwca dochodziło do starć na granicach Wielkopolski. Na konfederacji przyznano Polsce wszystkie ziemie wywalczone w trakcie powstania wielkopolskiego.
Następne granice miały być wyznaczone na drodze plebiscytu. Konferencja nie uzgodniła dokładnych zasad. Rada Ambasadorów była na ogół nieprzychylna Polakom, a to ona miała pilnować przebiegu plebiscytów.
Latem doszło na Śląsku do zajść w kopalni „Mysłowice” , a następnie do generalnego strajku, który przerodził się w powstanie – 17.08.1919. – pierwsze powstanie śląskie. Trwało kilka dni, Polacy zrezygnowali, a Niemcy wzmocnili terror wobec ludności polskiej. Rada Ambasadorów pozostawiła na Górnym Śląsku swoich ludzi, aby pilnowali rozejmu i przeprowadzili plebiscyt. Działacze POW, byli za szybkim powstaniem, a przeciw nim występował Wojciech Korfanty. W 1920 zapada decyzja o tworzeniu komisji plebiscytowych – 2 komisje – jedna do spraw polskich, druga do niemieckich. Niemcy zaczęli się bardzo brutalnie zachowywać w stosunku do Polaków. Polacy organizują kolejne powstanie – 19.08.1920 – drugie powstanie śląskie – było reakcją Polaków na brutalne zachowanie Niemców na terenach objętych plebiscytem. Niemcy – nie napadać na Polaków, Polacy zaprzestali walk. Powstała policja polsko-niemiecka do pilnowania porządku. Rada Ambasadorów ogłasza zasady plebiscytu, były korzystne dla Niemców:
a) w plebiscycie mogą wziąć udział tylko ludzie mieszkający tam, lub nie mieszkający, ale pod warunkiem, że urodzili się na Górnym Śląsku.
Swoją decyzję tłumaczyli, że Śląsk powinien należeć do Niemiec, aby ci mogli spłacić odszkodowania wojenne. Wyniki plebiscytu z 1921:
a) 700 tysięcy za przynależnością do Niemiec,
b) 478 tysięcy za przynależnością do Polski,
c) ok. 200 tysięcy głosów zostało unieważnione – sfałszowane,
Polacy chcą, aby ziemie na których wygrali Polacy należały do Polski, Niemcy na to, że skoro oni wygrali to wszystko do nich. W maju 1921 dochodzi do trzeciego powstania śląskiego – wielu zwolenników powstania, nawet sam Korfanty jest za. Niemcy przestraszyli się rozmiarów powstania i składają skargę do Rady Ambasadorów – decyzja – tam gdzie wygrali Polacy to do Polski , tam gdzie Niemcy do Niemiec.
40% terytorium plebiscytowego do Polski
60% terytorium plebiscytowego do Niemiec.
Jednak Polska nie wyszła na tym tak źle, ponieważ te 40% były terytorium bardzo dobrze uprzemysłowionym. Jednak nie pomyślano o konflikcie mniejszościowym. W 1919 Polacy i Czesi zgodzili się na wyznaczenie linii rozejmowej, ale Czesi jej nie przestrzegali. W styczniu 1919 dochodzi do walk na Śląsku Cieszyńskim – konferencja pokojowa – przywrócić linię rozejmową i czekać na wyniki plebiscytu. Jednak dalej linia rozejmowa nie była przestrzegana i nie dochodzi w 1920 do plebiscytu. Wymuszono na Polakach rezygnację, której skutkiem było oddanie prawie całego obszaru wyznaczonego do plebiscytu Czechom. W 1920 w trakcie plebiscytu bolszewicy prowadzili wielką agitację przeciwko Polakom, Polacy się przestraszyli i głosowali za przynależnością do Prus. Skutki – granica była bardzo niekorzystna i sztucznie wydłużona.
Administracja polska poprzez plebiscyt wypowiedziała się także co do przynależności państwowej, ludności Warmii i Mazur. Ludność polska była narażona na różnego rodzaju szykany, 11 lipca 1920 odbył się plebiscyt, czyli w tym czasie gdy nad stolicą Polski zawisła groźba zdobycia jej przez ACZ. Wszystkie te okoliczności przyczyniły się do przegrania z Niemcami. Miesiąc później Rada Ambasadorów przekazała Polsce tylko kilka wsi nad Wisłą i skrawek terytorium na Mazurach.
