Władysław Reymont był wybitnym pisarzem, który obserwował otaczającą go rzeczywistość. Jego utwory dalekie są od popularnego wówczas sentymentalizmu i optymizmu „ku pokrzepieniu serc”. Wbrew tendencji młodopolskiej do swej wspaniałej powieści wprowadził zbiorowość i uczynił ją głównym bohaterem. Zbiorowość chłopska nie była dotąd głównym bohaterem utworów, eposy opisywały zazwyczaj życie wyższych warstw społecznych: rycerzy, magnatów, szlachty. Reymont nobilitował upośledzoną do tej pory warstwę chłopską.
Doskonale jest to ukazane w powieści pt „Chłopi” gdzie obserwujemy życie tych bohaterów od wewnątrz. Przedstawiony jest bowiem nieprawdopodobny realizm. Powieść mówi prawdę o życiu chłopów, o ich radościach, smutkach, przywiązaniu do ziemi, tradycji, religii, o ich pracy, zabawie i odpoczynku. Widoczne jest to min. w konfliktach o ziemię Boryny i jego dzieci oraz konfliktach wewnątrz wsi, np. sprór Dominikowej i Kozła o świnię.
Chłopi” są również powieścią naturalistyczną. Człowiek – zgodnie z tą koncepcją – pojmowany jest jako część przyrody i jego działanie zgodne jest z biologicznymi prawami tej natury. Cechami charakterystycznymi dla naturalizmu są również: drobiazgowość, szczegółowość opisów, eksponowanie brzydoty, okrucieństwa, np. obcinanie nogi przez Kubę. (brudny kolor krwi, wisząca na skórze noga). Mieszkańcy wsi toczą nieustanną walkę o byt, występuje tam także naturalna selekcja, czyli odrzucenie ze społeczeństwa słabych jednostek, jak było to ukazane w historii Agaty.
O wartości artystycznej „Chłopów” stanowi także niezwykle styl, dzięki któremu powieść działa emocjonalnie na czytelnika. Zastosowanie stylizacji gwarowej podnosi autentyzm przeżywanych przez bohaterów zdarzeń i odczuć. Elementów stylizacji umieszczonych w książce jest bardzo dużo, jest to np. słowotwórstwo(zgwarzyć), fleksja, fonetyka(lakudra), zawołania ludowe, np. olaboga ;).
Kolejnym intrygującym walorem powieści jest składnia. Jest to niepoprawna budowa zdania, niezgodna z językiem ogólnopolskim, np. kopta ludzie kopta, bo do wieczora mało daleko, a ziemniaków mało wiele. Narrator stosuje często także porównania, np. kartofle kiej kocie łby.
Ważna rolę odgrywa także konstrukcja czasu w powieści. Fabuła jest bowiem zgodna z naturą. Akcja toczy się przez cały rok, zmieniają się więc pory roku, a wraz z tym zmienia się zachowanie chłopa. W czasie wiosny jest on pełen energii do pracy, w lecie zbiera zboże, na jesień zbiera plony i robi zapasy na zimę, natomiast w zimie odpoczywa.
Dzięki zastosowaniu tych wszystkich środków Reymont nadał utworowi znamiona autentyzmu. „Chłopi” dostarczają nam bowiem wszechstronnej wiedzy o życiu tej warstwy społecznej, o jej pracy, sposobie myślenia, obyczajach, przywiązaniu do ziemi. Reymontnapisał właściwie wszystko o polskim chłopie końca XIX wieku. Wiele miejsca poświęcił autor opisom pracy, bo też stanowi ona treść i sens życia bohaterów.
