Pod pojęciem TURYSTYKI rozumiemy całokształt zjawisk i przejawów działalności związanej z ruchem turystycznym i jego obsługą. Pojęciem pokrewnym jest krajoznawstwo, które przez jednych uważane jest za ruch kulturalny mający na celu krzewienie umiłowania kraju ojczystego przez bezpośrednie jego poznanie w czasie wycieczek, a przez drugich za wszechstronną wiedzę o kraju, przekazywaną w popularnej formie uczestnikom ruchu turystycznego.
Turystyka jako zjawisko społeczne i gospodarcze pojawiła się w XIX wieku. Masowy jej rozwój nastąpił dopiero po II wojnie światowej. Do ważniejszych czynników rozwoju turystyki należały: doskonalenie środków transportu, urbanizacja, wzrost zamożności społeczeństw, wydłużanie się czasu wolnego od pracy, zmiany mentalności, pogłębiająca się współpraca między różnymi krajami oraz polityka socjalna wielu państw.
Czynnikami warunkującymi turystykę na danym terenie są jego walory turystyczne. Na walory turystyczne składają się: środowisko geograficzne oraz różne wytwory ludzkiej działalności, np. zabytki architektury, muzea, folklor, obiekty kultu religijnego, festiwale itp.
Główne regiony i ośrodki turystyczne Polski. Rozwój turystyki zależny jest nie tyko od walorów turystycznych, ale także od stopnia zagospodarowania turystycznego, czyli rozwoju bazy noclegowej, gastronomicznej, towarzyszącej (np. wyciągi narciarskie) oraz infrastruktury transportowej interesujących pod tym względem terenów. Na podstawie analizy atrakcyjności i rozmieszczenia krajobrazowych walorów turystycznych wydzielono na obszarze Polski 7 dużych regionów oraz kilkadziesiąt (44) mniejszych regionów turystycznych.
Główne regiony: – region Wybrzeża; – regiony pojezierza; – region Wyżyny Małopolskiej; – regiony górskie.
Oprócz wydzielonych regionów turystycznych występują również liczne, rozproszone i ważne ośrodki turystyczne np. Warszawa i okolice, Poznań, Wrocław.
