Wersal Andre’ Le Notre’a
Budowę tej rezydencji rozpoczął Ludwik XIV w roku 1661. Poza terenem Paryża powstało olbrzymim nakładem wielkie założenie pałacowo-parkowe. Cały układ przestrzenny podporządkowano pałacowi króla, który stanowił zasadniczy element kompozycji. Oś założenia przebiega po jednej stronie budynku przez rozległy park i jest podkreślona szeregiem kanałów wodnych i układem ścieżek ginąc ostatecznie na horyzoncie. Z drugiej strony rezydencji założono miasto dworskie. Ulice tego miasta zbiegały się promieniście ku pałacowi. Całość założenia daje wyraz ówczesnym zasadą podporządkowującym układ przestrzenny dominującej roli władczej. Najważniejszą cechą tej budowli jest powiązanie budynku z jego otoczeniem. Ważnymi elementami stają się schody zewnętrzne i tarasy. Włączenie obiektu do kompozycji przestrzennej otoczenia podkreśla jego architekturę i ułatwia wydobycie czynnika reprezentacyjnego. W celu uzyskania najkorzystniejszych punktów widokowych ulega wydłużeniu główny korpus budowli. Fronty maja wyraźnie zaakcentowane osie główne, a bryłę z zasady kończą ryzality lub rozwinięte skrzydła boczne. Symetria staje się podstawowym i istotnym elementem kompozycyjnym. Ogrody Wersalskie tworzą wysoka sztukę kształtowania architektury zieleni. Dążenie do świadomych rozwiązań rozplanowania komunikacji i akcentów otoczenia staje się ważnym elementem dla postępu nauk urbanistycznych. Park królewski w wersalu stał się arcydziełem stylu barokowego ; wzór dla innych dworów europejskich. Na początku XVIII w. wnętrza Wersalu dotychczas poważne i ciężkie z motywami klasycznymi przebudowano w stylu rokoko. Zniknęły pilastry, archiwolty i belkowanie, a miejsce ich zajęły bogate motywy zdobnicze.
