Królowa Danii, matka Hamleta, żona zamordowanego króla, która poślubiła jego brata Klaudiusza, oddając mu w ten sposób koronę (być może wymagał tego interes dynastii, w co nie wierzy Hamlet). Według prawa i poglądów z epoki Szekspira było to cudzołożne małżeństwo zawarte między członkami rodziny.
Duch, a za nim Hamlet, zarzuca królowej wiarołomstwo, zmysłową namiętność prowadzącą do zaślepienia. Oskarżenia Hamleta budzą w tej kobiecie wyrzuty sumienia, rym bardziej, że nie potrafi w żaden sposób usprawiedliwić swego postępowania. Jest podatna na wpływy, ulega zmieniającym się nastrojom – Hamlet mówi do niej: Słabość, Imię twe niewiasta!
Jednak zwróćmy uwagę, że to tylko Duch i Hamlet potępiają małżeństwo Gertrudy, nikt inny w Danii nie widzi w nim niczego niestosownego. Królowa w chwili śmierci pojęła całkowite fiasko własnych planów: widziała w Hamlecie następcę tronu, popierała jego związek z Ofelią. Boleśnie uświadomiła sobie, że jej ukochany mąż zamierzał zabić syna.
