Syn Hamleta i Gertrudy, duński następca tronu. Młodzieniec wykształcony, stale odnoszący znaną mu literaturę i koncepcje filozoficzne do otaczającej go rzeczywistości. Tajemnicza śmierć ojca i pospieszne zamążpójście matki wpędzają Hamleta w rodzaj melancholii, rodzą też niejasne przeczucie, że coś ukrywa się za tymi zdarzeniami.
Rozmowa z Duchem, początkowo młody książę obawiał się, iż może on być wysłannikiem piekieł, sprawiła, że Hamlet zaczął wątpić we wszystkie prawdy, jakie dotychczas uważał za bezdyskusyjne: Więcej jest rzeczy na niebie i ziemi, niż się to śniło waszym filozofom. Żyjąc w poczuciu wtajemniczenia, postanawia udawać obłęd, co ma zapewnić mu bezpieczeństwo, za pomocą paradoksów udaje mu się mówić rzeczy nawet szokujące dla otoczenia – W tym szaleństwie jest metoda, jak zauważył Poloniusz. Królewicz staje się postacią tajemniczą, komplikuje się jego psychika, narastają wewnętrzne konflikty. Chwieje się cały dotychczasowy system wartości uznawanych przez Hamleta.
Wiarołomstwo matki powoduje nienawiść Hamleta do wszystkich kobiet, czego doświadcza Ofelia. Zarazem książę staje się młodzieńcem coraz bardziej refleksyjnym, stawia podstawowe pytania egzystencjalne, analizuje sens ludzkiego życia oraz śmierci. Scena z grabarzami już w pełni odzwierciedla właściwe Hamletowi poczucie absurdu istnienia, przeczucia nadchodzącej śmierci, gorycz i zwątpienie.
Hamlet to bez wątpienia najbardziej znana postać światowej dramaturgii. Na jej temat napisano tysiące rozpraw, w których podawano nieraz bardzo różniące się interpretacje. Długo widziano w księciu przede wszystkim bohatera niezdolnego do czynu z racji nadmiernej skłonności do refleksji nad otaczającym światem i sobą oraz niechęci do wszelkiej przemocy. Jest to z pewnością interpretacja nazbyt prosta.
Stanisław Wyspiański zwrócił uwagę, że Hamlet to człowiek nowej epoki, który jest nieufny wobec słów zjawy, na własną rękę, używając teatralnej \”pułapki na myszy\” weryfikuje prawdę opowieści Ducha o winie Klaudiusza. Ponieważ duchy uważano wtedy za istoty piekielne, Hamlet poniekąd staje się narzędziem zła, kimś \”zarażonym złem\” zarówno przez pełen nieprawości dwór Klaudiusza, jak i słowa Ducha.
Żadna ze znanych interpretacji do końca nie wyjaśnia tajemnicy Hamleta. W tej złożonej postaci jedni reżyserzy teatralni dostrzegli człowieka, który szybko poznał świat i szuka w nim nie ocalenia, ale prawdy, natomiast inni rozhiste-ryzowanego doktrynera będącego prawdziwą plagą królestwa.
