Wojna trojanska (mitologia grecka), wojna stoczona pod murami Troi, oblężonej przez Achajów. Podania o wojnie trojańskiej kształtował grecki epos (Homer, poeci cykliczni), potem liryka chóralna i tragedia grecka.
Wg nich przyczyną wojny trojańskiej była skarga Gai – Matki Ziemi z powodu nadmiernej liczby ludzi. Aby ulżyć cierpieniom Gai, Zeus postanowił wywołać wielką wojnę. Nemezis ze związku z Zeusem urodziła jajo, z którego (pod opieką Ledy) wykluła się najpiękniejsza kobieta świata, Helena.
Poślubiła ona króla Sparty, Menelaosa. Porwanie Heleny przez królewicza trojańskiego, Parysa, było bezpośrednią przyczyną wybuchu wojny. W wojnie trojańskiej wzięli udział najwięksi greccy bohaterowie: Agamemnon (brat Menelaosa i wódz naczelny wyprawy), Achilles i Patroklos, Odyseusz, Palamedes, Nestor z synami, dwaj Ajaksowie. Na czele obrony Troi stał syn króla Priama, Hektor.
Przez 10 lat szale zwycięstwa nie przechyliły się na żadną ze stron, gdyż w walkach obok śmiertelnych brali udział bogowie. Wreszcie Achajowie użyli sposobu, podpowiedzianego im przez Atenę. Symulując odwrót, pozostawili jako dar wotywny dla Ateny drewnianego konia (koń trojański), a we wnętrzu ukryli greckich żołnierzy.
Wbrew ostrzeżeniom Kasandry, córki Priama, Trojanie otworzyli bramy i wciągnęli konia do miasta. W nocy Achajowie wyszli z konia, otworzyli bramy powracającym wojownikom i zaatakowali śpiące miasto. Niemal wszystkich Trojan wymordowano, kobiety uprowadzono w niewolę, a miasto spłonęło.
Eratostenes wyliczył, że wojna trojańska odbyła się w 1184 p.n.e. Archeologowie przyjmują, że ok. 1200 p.n.e., a Troja, którą wtedy zniszczono, była warstwą Troja VII a (ślady pożaru, mogące świadczyć o oblężeniu i spaleniu grodu).
