Jednym z bohaterów Starego Testamentu jest Hiob – zamożny człowiek tóry posiadał dobrze prosperujące gospodarstwo, szczęśliwą rodzine i licznych przyjaciół i w jednej chwili wszystko to stracił. Bóg chcąc udowodnić szatanowi prawdziwość i szczerość wiary Hioba wystawił go na ciężką próbe. Odebrał mu wszystko co czyniło go zamożnym, szczęśliwym i szanowanym. Jednak wbrew opini szatana Hiob nie zatracił swojej wiary i dalej pozostał wierny Bogu.
Na podstawie fragmentu „Dyskusji Hioba z przyjaciółmi” możemy dokładnie prześledzić odczucia i postawę Hioba. Przedewszystkim człowiek ów, mimo tylu nieszcześć które zesłał na niego Bóg dalej bezgranicznie mu ufa i bez wachania poświęciłby mu swoją dusze. Zadaje pytania Bogu czym zawinił przed jego obliczem skoro go tak ukarał. (cyt. „Ujawnij występi i winy ! Czemu chowasz swoje oblicze ? Czemu mnie poczytujesz za wroga ?”) Doskonale zdaje sobie sprawę, że życie człowieka jest krótkie i bolesne, a o jego długości decyduje tylko Bóg. Przyjmuje to ze spokojem, pozostały mu czas poświęca na modlitwę. Nie ma pretensji do Pana, wie że nadszedł już jego czas. jest pewny, iż dostąpi zaszczytu i po smierci pójdzie do nieba, spotkac swojego Ojca i Stwórce (cyt. „…i ciałem swym zobaczę, To właśnie ja Go zobacze, moje oczy ujzą, nie kto inny;”). W sytuacji gdy Pan zesłał na niego nieszczęścia, a najbliżsi i domowicy zawiedli Hiob błaga ich aby się nad nim zlitowali i pocieszyli go, dziwi się czemu go dręczą.
Historia ta kończy z chwilą gdy Bóg udowodnił szatanowi prawdziwosć wiary Hioba i zwrócił mu wszystko to co wcześniej odebrał. Jednak zakończenie nie jest ważne. Przypowieść ta ukazuje nam pewną postawę wobec Boga, która wszyscy wierzący powinni obrać. W obecnych czasach gdy ludzie gonia za pieniędzmi, karierą, sukcesem nie ma miejsca dla Boga. Nawet większość wieżących gdyby znalazła się w sytuacji Hioba zapewne odwróciłby się od Niego. Wszyscy chrześcijaninie wieżą, że stwożył ich Bóg, wię dlaczego nie chcą powieżyć mu swej duszy tak jak uczynił to Hiob ? Myślę, że postawa Hioba powinna być normalną postawą kazdego wierzącego człowieka. Moim zdaniem tak jak „prawdziwych przyjaciół…” tak i naszą wiarę „…poznaje sie w biedzie.
