Zaburzenia zachowania
Wg.; Konopnickiego – zaburzenie zachowania występuje wówczas gdy jest niezgodne z obowiązującymi normami życia społecznego. Dziecko w zachowaniu łamie normy moralne, zwyczajowe, społeczne, obyczajowe.
Za łamanie norm (zaburzenie zachowania) odpowiada kilka czynników:
1. Ogólne czynniki zaburzające rozwój jednostki
2. Czynniki wynikające z wczesnych zaburzeń rozwojowych
3. Czynniki związane z funkcjonowaniem rodziny
4. Czynniki związane z działalnością dziecka w szkole
5. Grupa rówieśnicza
Ad 1) Są okresy w rozwoju dziecka gdzie można dopatrywać się podłoża zaburzeń. Najczęściej w okresie dorastania. U dzieci przejawia się to: nietolerancją, nadwrażliwością, potrzebą znaczenia i swojej niezależności, łamie wtedy prawo. Dzieje się tak dlatego, że dziecko ma za mało wzorów do naśladowania, za wszelką cenę dziecko chce siebie wyodrębnić z całości. Z dziecka przechodzi w etap dorosłego życia, i niektóre dzieci chcą to zrobić w jeden dzień. Dziecko przypisuje sobie prawa a obowiązki zrzuca na innych. Zależy to od biologii. Grają hormony (sex, agresja, wszystko na nie). Otoczenie nie stworzyło wzorów do naśladowania więc dziecko wyobraża sobie taki wzór i samo dla siebie staje się wzorem. Dzieci to przechodzą i staja się dorosłymi.
Ad 2) Dziecko urodziło się zaburzone lub nabywa zaburzenie. Najczęściej jest to upośledzeniem umysłowym. Zachowanie takiego dziecka co się z nim kontaktuje też się zaburza. Zaburzeniem zachowania jest wada wymowy, nadpobudliwość (zaburzone procesy hamowania, dziecko jest sfrustrowane, wszędzie go pełno).
Ad 3) W rodzinie dziecko przeżywa frustracje do tego stopnia, że jego zachowanie przekracza normy, że zaburza się. Nadmiernie wymagający rodzice, toksyczni rodzice (złośliwi, katują dzieci), brak zainteresowania dziećmi może spowodować zaburzenia zachowania.
Ad 4) Szkoła ma uczyć i wychowywać, a zaburza. Dziecko prezentuje zaburzone zachowanie. Patogenny czynnik to: zbyt wymagający system szkolny, nauczyciel, przedmiot, klasa. Jest też tak, że dziecko odbiera wszystko za złe pomimo to, że wszystko jest w porządku. Szkoła ma wychowywać a psuje i zaburza. Dziecko na szkołę uruchamia zagrożenia, mechanizmy patologiczne (z normalnego nauczyciela robi potwora).
Ad 5) Wolny czas spędzany z rówieśnikami a nie z rodzicami, chcemy go spędzać z rówieśnikami. Rodzina nie wywiązuje się z obowiązków a grupa rówieśnicza mu to nadrabia. Daje mu pozornie dobre wzory do naśladowania, w ten sposób zaburza się.
Oznaki zaburzonego zachowania:
kłamstwa
lenistwo
ucieczki z domu
wagary
włóczęgostwo
kradzieże
wybryki, kolizje z prawem
Przybywa niepożądanych skutków powoli lub szybko. Towarzyszą temu, dzieci takie są:
zdenerwowane
zaniepokojone
obawa
smutne
depresja
zlęknione
znerwicowane
totalnie nieprzystosowane
