Czarni i biali mieszkańcy Afryki – zróżnicowanie ludności.
Afrykę można podzielić pod względem koloru skóry ludności na:
– białych mieszkających
na północy (Wyb. M. Śródziemnego i Sahara Arabowie = Islam)
na północnym wschodzie (Wyż. Abisyńska: lud Amhara = chrześcijanie, Półwysep Somalijski). Ludność o ciemnym kolorze skóry, ale ze względu na rysy twarzy i budowę ciała zaliczanych do rasy białej.
– czarnych zamieszkujących w części środkowej i na południu.
Murzyni dzielący się na setki plemion i grup językowych, pierwotne religie animistyczne zastępowane przez chrześcijaństwo i islam (z pozostałościami dawnych tradycji i wierzeń)
Pigmeje, Buszmeni, Hotentoci (znacznie mniej liczni rdzeni mieszkańcy, dziś coraz bardziej przemieszani z Murzynami, zajmujący się głównie zbieractwem i łowiectwem)
– Malagasze ludność przybyła z Azji Południowo-Wschodniej zamieszkująca Madagaskar.
– ludność pochodzenia europejskiego skupiona na południu (RPA).
Wzrost liczby mieszkańców i jego następstwa
Dzięki poprawie warunków zdrowotnych ludność Afryki wzrosła bardzo szybko, nastąpiła eksplozja demograficzna.
Wielki wzrost liczby mieszkańców wsi powodował gwałtowne migracje do miast, a także do innych krajów (w tym europejskich).
Największym miastem Afryki jest stolica Egiptu Kair (ok. 13-15 mil. w l990r.), który jako stolica jest najczęściej wybieranym miejscem migracji, przez co następuje dysproporcja rozwoju pozostałych miast.
Podobnie gwałtownie rozwijają się np.:
Lagos – stolica Nigerii, Kinszasa – Kongo,
Nairobi – Kenia, Abidżan – Wybrzeże Kości Słoniowej
Możliwe, że fala ta zostanie wkrótce zahamowana ze względu na narastającą epidemie AIDS.
Wzrost liczby mieszkańców doprowadził do zaostrzenia konfliktów między plemiennych. Razem z pojawieniem się głodu konflikt przemienia się w rzezie i pogromy.
Skutkiem eksplozji demograficznej jest degradacja środowiska naturalnego na ogromną skalę.
W rolnictwie żarowym nie stosuje się nawożenia, konieczna jest długa przerwa w uprawie. W związku z przeludnieniem rolnicy wznawiają uprawy zbyt wcześnie, gleba ulega wyjawieniu. W czasie suszy wiatr wywiewa nagą glebę poruszoną pługiem lub racicami zwierząt, pozostaje piasek lub lita skała. Powiększają się obszary pustynne.
