Nawiązując do tematu ,,Życie człowieka jest wędrówką,,uważam ,że stwierdzenie to jest prawidłowe.Z chwilą przyjścia na świat-życie zaczyna być wędrówką ,bo juz od najmłodszych lat,rodzice zaczynają wprowadzać nas w tajemnice świata.Pokazują jak je poznawać,najpierw w przedszkolu, potem w szkole dowiadujemy się od nauczycieli ciekawych wiadomości z różnych dziedzin.Poznajemy ciekawych ludzi otaczających nas, przyrodę oraz zwierzęta i jak następnie już w szkole średniej zakres wiadomości jest coraz wyższy i przygotowuje nas do wybrania interesujących kierunków studiów.Wkraczamy w dorosłe życie ,poznając kraj,a może świat aby zaczerpnąć ale siebie jak najwięcej wiadomości. Gdy juz będziemy dorośli,założymy własną rodzinę , przekażemy w przyszłości swoim dzieciom , to co jest najcenniejsze w życiu:wiedzę,szlachetność,a przede wszystkim miłość do drugiego człowieka. To są najwyższe wartości w życiu każdego z nas i tak do późnej starości.
To stwierdzenie chciałabym teraz uzasadnić na podstawie bohaterów literackich :,,W pustyni i w puszczy,,-opisuje porwanie Stasia i Nel przez zwolenników Mahdiego.Młodym bohaterom udaje sie uciec, jednak czekała ich długa , pełna przygód ,wędrówka po dzikiej Afryce.Podróż nauczyła Stasia odpowiedzialności i wzmocniła prawdziwą przyjażń z Nel.Również świetnym przykładem wędrówki w życiu nie człowieka lecz koziołka .Są ,,Przygody Koziołka Matołka,,. Opowiada o tym (jeśli dobrze pamiętam), że koziołek chciał sie podkuc -powód wędrówki i szukał miejsca-poszukiwanie celu, gdzie będzie to możliwe. Oczywiście tym miejscem był Pacanów , bo ,,…w Pacanowie kozy kują.,, .Ta podróż stała się motywem w życiu koziołka .Można by było tak wymieniać i wymieniać , ale myśle że, wystarczą te dwa przykłady , aby przekonać wszystkich iż ta teza – ,,Życie człowieka jest wędrówką ,,jest słuszna.Moim zdaniem, życie jest podróżą , której nie podejmujemy z własnej woli ,lecz jesteśmy na nią skazani.
